DZIECI BARDZIEJ NIŻ INNI POTZREBUJĄ MIEĆ ZUPEŁNĄ PEWNOŚĆ, ŻE SĄ KOCHANE PRZEZ TYCH, KTÓRZY MÓWIĄ, ŻE JE KOCHAJĄ

WSPOMNIENIE SIÓDME

GOSIA

Z szerokim uśmiechem na ustach wpatruję się w pozytywny wynik testu ciążowego. Kilka miesięcy doprowadzania organizmu do stanu używalności, żadnych tabletek antykoncepcyjnych, alkoholu i niezdrowego jedzenia. Oboje wszystko podporządkowaliśmy chęci posiadania zdrowego dziecka. Miłosz na tyle obudził w nas uczucia rodzicielskie, że posiadanie potomka stało się dla nas priorytetem. Oczywiście to mój zegar biologiczny sprawił, że stawały mi łzy w oczach na widok wózków, bucików i uroczych maleńkich śpioszków. Mam blisko 29 lat, to najwyższa pora na maleństwo. Zbyszek był początkowo sceptycznie nastawiony, bo mieliśmy Miłosza i jego leczenie, pracę i kariery, do tego mój mąż ma ledwie 24 wiosny. Nie mam zamiaru przekazywać mu tej wiadomości przez telefon, chcę to zrobić osobiście, twarzą w twarz. Nie będzie go blisko miesiąc, Liga Światowa, podróż do Brazylii, Argentyny i USA. Jak wróci ciąża i tak nie będzie bardzo widoczna, więc może mi w drzwiach nie zemdleje. Mam troszkę wyrzuty sumienia w związku z tym, że tak na niego naciskałam, ale wiedział, że związek z kobietą kilka lat starszą może parę rzeczy przyspieszyć. Nie liczę na jakiś szalony wybuch radości, ale patrząc na to jak mocno przywiązał się do Miłoszka i jak o niego dba wiem, że będzie dobrym ojcem. Już teraz nie mogę się doczekać, kiedy wezmę w ramiona i przytulę do piersi to maleństwo. Głaszczę swój jeszcze płaski brzuch wyobrażam sobie jak będzie wyglądało nasze dziecko.

ZBYSZEK

Jak ja uwielbiam powroty. Zmęczony i obładowany tobołami wspinam się po schodach naszego mieszkania na 5 piętrze, bo znowu zepsuła się winda. Uśmiecham się, gdy przez zamknięte drzwi słyszę wesoły pisk dziecka i tupot małych stóp w przedpokoju, a do tego radosny śmiech kobiety. Otwieram cichutko drzwi, wnoszę walizkę robiąc przy tym jak najmniej hałasu. Rozpędzony chłopiec zatrzymuje się na mój widok w ślizgu i klapie zdziwiony na chudy tyłek. Jego malutka buzia rozciąga się w uśmiechu, gdy przykucam i wyciągam do niego ręce. Zbiera się nieporadnie z dywanu i rzuca się mi uradowany na szyję.

- Tata! – krzyczy na całe osiedle, a ja zastygam zdziwiony, bo pierwszy raz nazwał mnie tatą. Przedziwne uczucie, chyba jestem dumny, bo do tej pory mówił do mnie wujku. Przytulam go mocniej w geście akceptacji, bo tego jak mi się wydaje oczekiwał.

Podnoszę się z nim w ramionach i spoglądam na opartą o framugę kuchennych drzwi Gosię. Jest ewidentnie wzruszona, bo ma łzy w oczach.  Ona rzadko okazuje emocje, więc musiało to na niej zrobić duże wrażenie. Uśmiecham się do niej delikatnie, odpowiada mi tym samym. Podchodzi do nas i całuje mnie w usta. Miłosz piszcząc i podskakując wesoło na moich rękach całuje w policzek raz mnie, raz Gosię. Wyglądała jakoś inaczej, sam nie wiem, co się zmieniło.

- Miłoszku puścisz mnie? Pójdę się umyć, a potem wrócę?- mały nie chce zejść z moich rąk i kręci główką, gdy chcę go postawić na ziemi.

- Nie, nie tata nie – ciągle słowo tata jest mi trochę obce i dziwnie brzmi. Trzyma mnie za koszulkę ze strachem w oczach.

- Spokojnie synek, pamiętasz, co ci obiecałem jak wyjeżdżałem?

- Przytulasek! – chłopczyk klaszcze w rączki patrząc na mnie jak na zbawiciela.

- No właśnie nowy przytulasek czeka w walizce. Wezmę prysznic i ci go dam, a potem utulę do snu dobra? – przytakuje mi ruszając główką i siada grzecznie na kanapie i karze natychmiast iść do łazienki.

Odświeżony i troszkę mniej umęczony przyglądam się mojej rodzinie. Jeszcze 3 lata temu nie wyobrażałem sobie nawet, że mając niewiele ponad 20 lat będę mężem i ojcem. Mam spore obawy jak to będzie wyglądać dalej, ale jestem pewny, że ją kocham i kocham tego brzdąca, który waruje przy mojej walizce nie odrywając od niej wzroku. Wyciągam fioletowego pluszaka, którego wybierałem razem z Igłą, bo on ma większe doświadczenie, jeśli chodzi o takie rzeczy. Jestem totalnie nieporadny i zadziwia mnie reakcja chłopca, który cieszy się z tego kawałka szmaty z oczami jakbym, co najmniej podarował mu księżniczkę i pół królestwa. Wiem, że w swoim króciutkim życiu pewnie nigdy nie dostał prezentu i cholera jasna wzruszyłem się. Mięknę przy tym dziecku. Miłosz biega po pokoju w kolorowej piżamce w renifery tuląc do piersi zabawkę. Wyciąga do mnie kościste łapki i w podzięce obejmuje moją szyję. Gosia śmieje się z mojej miny, ona łatwiej weszła w rolę matki, mimo, że ta adopcja wyszła z mojej inicjatywy, to mnie poruszyła jego smutna historia, gdy byłem w szpitalu dziecięcym w ramach Fundacji Herosi. Nie wiem jak ktoś mógł tak po prostu wyrzucić to dziecko na śmietnik.

- Chodź maluszku idziemy spać, bo i tak już za długo siedzisz – mały nie wygląda jakby miął zamiar zasnąć. Oczka jak 5 złotych i szeroki uśmiech zwiastują opóźnienia. Łapę go za małą rączkę i prowadzę do pokoiku z wymalowanymi na ścianie samochodami z jakiejś bajki i do łóżka z równie szalona pościelą. Miłosz wyciąga spod poduszki małą książeczkę i karze sobie poczytać „Przygody żółtej kaczuszki”. Uwieszam się lekko na brzegu łóżka, boję się, że rozleci się pod moim ciężarem. Dzieciak kładzie głowę na moim ramieniu i tuli fioletowego miśka. Po przeczytaniu kilku linijek tekstu słyszę jego równomierne posapywanie. Delikatnie przykryłem jego małe ciałko kołderką, pocałowałem w czoło i cichutko opuściłem pomieszczenie zostawiając uchylone drzwi.

Podchodzę do nieco zestresowanej żony i obejmuję ją stęsknionymi ramionami. Łapie mnie za ręce gdy kładę je na jej brzuch. Wróć! Zastygam na moment i podciągam szeroką męską bluzę z logo Politechniki Warszawskiej. Dotykam twardej wypukłości niżej pępka i już wiem, czemu wydawała mi się jakaś inna, taka promienna i szczęśliwa. Nie jestem ekspertem, ale podejrzewam, że właśnie zostałem poinformowany w sposób organoleptyczny o tym, że zostanę ojcem. Nie wiem jak mam zareagować. Jestem szczerym facetem, więc przytulam się tylko do jej pleców, głaszcząc jej brzuszek. Ona śmieje się obracając się przodem.

- Zbyszek masz minę jakbyś się dowiedział, że jutro koniec świata, a nie to, że jesteśmy w ciąży – nie ma do mnie pretensji, bo wie, że przywyknę do tej myśli.

- Boję się, boję się, ze nie podołam, że nie będę dobrym ojcem – jestem przerażony. Niby wiedziałem, że to nastąpi, bo nie zabezpieczaliśmy się od kilku tygodni. Starałem się przygotować, ale strach jest silniejszy.

- Ja też się boję, nawet bardzo, ale pragnę tego dziecka i je kocham najbardziej na świecie – patrzy na mnie tymi swoimi smutnymi brązowymi oczami i mam  ochotę ją pocałować…

- Damy radę! Kto jak nie my??...

GOSIA

Dolegliwości pierwszego trymestru mijają. Nie obejmuję ramionami muszli każdego ranka czekając, aż Zbyszek zaparzy mi imbirową herbatkę. Nie muszę go już wyganiać z łazienki, gdy zmartwiony przytrzymywał moje włosy, wycierał twarz mokrym ręcznikiem i podawał kubek z wodą do wypłukania ust.  Teraz mam ochotę na obejmowanie rękami i ustami czegoś zgoła odmiennego. Szalejące hormony powodują u mnie wzmożoną ochotę na seks i mój umysł generuje niezdrową ilość erotycznych snów pod nieobecność męża.  Wybudzona o nieprzyzwoitej porze mam ochotę złapać za aparat i zrobić ukochanemu seks telefon w środku nocy. Niestety nie jest w pokoju sam. Rucek nie byłby zachwycony tego rodzaju ekscesami. No cóż byleby do jutra.

Zbyszek przywykł do myśli, że pojawi się w naszym życiu maleństwo i wczuwa się w rolę ojca. Miłosz robi za królika doświadczalnego, ale wydaje mi się, że obaj się świetnie bawią.

Mały z wielką radością spędza czas z nową rodziną, szaleńczo ciesząc się z posiadania dziadków. Dziadek Leon z chęcią zgodził się zaopiekować nim w noc powrotu Zbyszka, bo i tak chłopiec by już spał. Moja teściowa zachwycona nie będzie, ale to już nie moja sprawa, teść sobie z nią poradzi.

Mój ukochany wraca późnym wieczorem starając się nie robić hałasu. Zapewne myśli, że śpimy.

- Cześć kochanie – tatusiek podskakuje przestraszony, upuszczając z hukiem walizkę.

- Myślałem, ze śpicie. Gdzie Miłoszek? – uśmiecha się do mnie szeroko przytulając mnie do swojej piersi.

- Spędza noc z dziadkiem Leonem – szepczę rozpinając jego bluzę.

- Och ty moja napalona spryciulo! – chwilę później leżę już na sypialnianym łóżku prawie naga i rozpalona jak piec hutniczy – Wiesz, że dziwnie się czuję robiąc z tobą te wszystkie miłe rzeczy, przecież nasza kruszynka widzi tam ojca albo raczej część ciała, której widzieć nie powinna.

- Teraz to ono na pewno śpi, a wiesz co mówił lekarz. Dobry orgazm wpływa relaksująco nie tylko na mnie, ale i na dziecko. Więc przestań gadać i mnie kochaj – więcej nie padło już ani jedno słowo. Jedynymi dźwiękami były nasze jęki, przyspieszone oddechy i odgłos ciał uderzających o siebie w miłosnej ekstazie. Sama nadaję rytm, unosząc się i opadając. Dotykam jego idealnego ciała, napawając oczy jego pięknem przy nikłym świetle lampki okrytej czerwonym abażurem. W chwili największej przyjemności ginę w kakofonii naszych krzyków i pozwalam sobie na całkowite spełnienie spotęgowane jego ciepłym szczytowaniem we mnie.

ZBYSZEK

Z coraz mniejszą paniką patrzę na rosnący brzuszek mojej żony. Ciągle mam obawy wiążące się z nadmiarem obowiązków, które nagle spadną na nasze głowy. Kończy się pewien etap w moim życiu, czas beztroski, podróży do ciepłych krajów na 3 dni urlopu i zabaw do rana, które oboje lubiliśmy.

To wspólne oczekiwanie na naszą jak się okazało córeczkę tak mnie wciągnęło, że wszystko inne zeszło na dalszy plan. Przeczytałem chyba wszystkie książki o niemowlętach ciąży, jakie zostały wydane.

Starałem się zachowywać spokój, gdy zaczęła się akcja porodowa, gdy Gosia ściskała moją rękę wijąc się w bólach. Rozkleiłem się dopiero, gdy położna dała mi w ramiona okrwawione, czerwone i pomarszczone dzieciątko. Mimo wszystko wydawało mi się, że ta kwiląca dziewczynka jest najpiękniejszym dzieckiem na świecie i niech by mi ktoś powiedział, ze jest inaczej….

- Nie, jeszcze nie. Nie przerywaj tego – proszę ze łzami w oczach chcąc jeszcze przez chwilę nacieszyć się ciepłem, które wtedy odczuwałem, spokojem, który ogarnął moje ciało, bezpieczeństwem.

- Kończy nam się czas kochany i tak wynegocjowałam go dla ciebie więcej. Musimy już iść. Musisz zmierzyć się z wiecznością, która cię czeka – ciągnie mnie za rękę w kierunku wielkiego skrzyżowania składającego się tylko z dwóch kierunków. Widzę swoich rodziców i dziadków stających przy rozwidleniu – Mam nadzieję, że dobrze wybierzesz drogę, czekam na ciebie i zawsze czekać będę.

- Pomóż mi, błagam – upadam na kolana zostając sama. Ona zniknęła wraz z moimi dawno zmarłymi bliskimi – w którą stronę mam iść?.....

Oddaję wam do przeczytania ostatni odcinek. Jeszcze tylko epilog i pożegnamy się ze Zbyszkiem i Gosią. Przyroda nie lubi jednak pustki i może porywam się z motyką na słońce, ale chcę napisać coś innego. Mniej depresyjnego, lżejszego. Zobaczymy, co mi z tego wyjdzie. W każdym razie zapraszam na http://nierealnierealni.blogspot.com/